BRUTALITY: Różnobarwne motyle nad polem kwitnących maków

Już chyba w roku 2002 pojawiały się plotki o reaktywacji BRUTALITY. Słyszałem nawet, że poreaktywacyjny album miała wydać nasza rodzima Still Dead Productions, dla której Amerykanie nagrali jakieś promo. Nie pamiętam już co pierwsze zdechło – wytwórnia czy owe pogłoski.
Panowie jednak ostatecznie powrócili – poza perkusistą, w oryginalnym składzie z czasów debiutu. Pierwszym namacalnym sygnałem tego powrotu była świetna MCD „Ruins Of Humans” sprzed dwóch lat.
Tylko dwa utwory i niespełna kwadrans muzyki, ale to wystarczyło by w pełni potwierdzić, że ta reaktywacja miała sens. 

Nazwa Brutality od samego początku jest dla zespołu trochę krzywdząca, bo przecież oprócz brutalności ta muzyka ma jeszcze bardzo wiele do zaoferowania. Wystarczy posłuchać długiej, wyrafinowanej i pięknej partii solowej w utworze „Irreversibly Broken” ze wspomnianego MCD. A takich momentów w Brutality jest przecież sporo. Również na tegorocznej pełnej płycie, zatytułowanej „Sea Of Ignorance” brutalność przeplata się z melodią, ciężkie potężne riffy mieszają się z pulsem partii basowych i absolutnie zniewalającą gitarą solową, która rzeźbi piękne frazy na długo zapadające w pamięci. Struktura utworów niebanalna, nieprzewidywalna, erudycja gitar niepohamowana. Z każdym przesłuchaniem jestem tym krążkiem coraz bardziej zachwycony i coraz wyraźniej dostrzegam jego kunszt i wielowymiarowość. 

Cudowne rzeczy dzieją się już w otwierającym utworze tytułowym – i ciężar i tłusty bas i perliście wybrzmiewające partie solowe – kunszt, piękno i dopracowanie.
„48 to 52” zaczyna się walcowatym wstępem, przechodząc w akustyczną gitarę wybrzmiewającą na tle masywnej sekcji rytmicznej, no i te wokalizy: potężne, silne i niezwykle emocjonalne. Pięknie ten utwór buduje swoją dramaturgię, jest jak monumentalna opowieść wysłuchana na okręcie roztrącającym fale morskie i zmierzającym ku nieznanym lądom, skrywanym za niewyraźną linią horyzontu. Ten progresywny sznyt Brutality uwodzi każdym dźwiękiem, bo ani przez moment nie popada w pretensjonalność, a kunszt instrumentalny muzyków zawsze jest narzędziem służącym do kreacji działa, a nie działem samym w sobie.
Brutality mimo całego swojego wyrafinowania nie zapomina o emocjach – jest jak pisarz, który ani przez moment nie daje ponieść się masturbacji słowem, ale cały czas trzyma się swojej fabuły i każde napisane zdanie ma fundamentalne znaczenie dla odbioru całości. Bo trzeba przyznać, że w tych utworach zachowana jest ogromna spójność, nie tylko brzmieniowa, ale i klimatyczna. Przez pierwsze sześć utworów przechodzimy jak przez kolejne rozdziały fascynującej powieści, która z każdą minutą coraz bardziej wciąga i coraz sugestywniej maluje w naszej wyobraźni kreowany świat i jego bohaterów. 

Wielobarwne motyle nad postapokaliptyczną łąką

Jak pięknie łkają te solowe gitary w „Tribute”, jak cudownie odradza się moc w „Perpetual Resolution”, jak wspaniale bulgocze tam gitara basowa, a później ta solowa – przestrzenna, lekka, zwiewna i pełna uroku. Jak różnobarwny motyl wypuszczony z klatki, który nad polem kwitnących maków kreśli w powietrzu niewidzialne i skomplikowane pętle. Gdyby przywiązać mu do nóżki nitkę jedwabiu to kto wie czy nie uwiłby pięknej sukni lub zwiewnego szala, chroniącego od chłodów poranka kończącego się lata. Ale zaraz! Co ja tu o motylach, jak to Brutality leci, a nie Batterflylity. I o tym przypominają te potężne partie gitar, te cudownie młócące riffy, które wchodzą dokładnie w chwili gdy nasz kolorowy łuskoskrzydły owad znika z zasięgu wzroku. Ale ta brutalność nie ginie w ścianie chaosu, ona w niczym nie przypomina odgłosów szalejącej burzy – bliżej jej do jakiejś ogromnej i precyzyjnej maszyny, która została zaprogramowana by siać zniszczenie w sposób metodyczny, skuteczny i pieczołowicie zaplanowany. 

Więc jakie „ale” pojawia się w przypadku tej płyty? To „ale” zaczyna się wraz z siódmym utworem, gdy szumiące fale zaczynają wydawać się znajome, a gitarowy wstęp przenosi nas do mroźnej Skandynawii, z której najodważniejsi wyruszali w dalekie morskie podróże, by zdobyć pożywienie, podbijać inne ludy i chwalić imię Odyna. „Shores in Flames” to znany wszystkim utwór, rozpoczynający płytę „Hammerheart” BATHORY (lub jak ktoś woli BATHORD – bo i z taką pisownią spotkałem się kiedyś na Allegro). 

To nie jest kwestia tego, że BRUTALITY ten cover położyli. Nie. Zagrali go po swojemu, ale jednocześnie w duchu oryginału – jest patetycznie, pięknie, wzniośle i z polotem.
Ale, na młot Thora!
Na mury obronne Asgardu!
Ten hołd (nawet jeśli znakomity) dla świętej pamięci Quorthona, zabiera nam aż 11 minut i czternaście sekund z krążka, który trwa niespełna 40 minut. To ponad ćwierć płyty. 

Zważywszy na to, że większość autorskich utworów zamyka się w czterech minutach, to gdyby nie ten (sorry) nieszczęsny cover, mielibyśmy 2-3 utwory więcej. A przecież jakość pozostałych siedmiu kompozycji wypełniających „Sea Of Ignorance” bezsprzecznie potwierdza, że przyjęlibyśmy je, jeśli nie z twarzą w ziemi, to chociaż na kolanach. 

I to jest właściwie dla mnie jedyny mankament tej płyty i jedyne źródło mojej (umiarkowanej) frustracji. 

Ale cóż – nic nie zmienimy, trzeba się cieszyć z tego co jest, a na pewno jest czym. O albumie roku w lutym jeszcze mówić nie będę, ale gdybym miał wskazać ALBUM STYCZNIA 2016 to mój wybór padłbym właśnie na „Sea Of Ignorance”. Doskonały powrót i świetna płyta. 

Teraz chcę koncertu!